Hoe het leven van de Ashram mijn diabetes positief beïnvloedde

Ter introductie is een ashram een afgelegen plek waar yoga en meditatie in soberheid worden onderwezen. Een levensstijl waaraan ik mij als insuline-afhankelijke diabetespatiënt gedurende meer dan 25 jaar een maand lang heb ingezet.

Dus hier ben ik terug van een 200 uur durende yoga docentenopleiding in een Ashram in Sinderen, Nederland. Deze ervaring, hoewel het niet altijd gemakkelijk was, resulteerde in ongelooflijke veranderingen met betrekking tot de behandeling van mijn diabetes.

De resultaten van de bloedanalyse die kort na mijn terugkeer zijn gemaakt, zijn indrukwekkend. Mijn glycolysehemoglobine ging van 8,3 naar 7 en mijn hypothyreoïdie veranderde in hyperthyreoïdie zonder intussen van medicatie te veranderen. Zo’n normalisatie van mijn bloedsuikerspiegel is een grote primeur voor mij.

Yoga heeft een positief effect op chronische ziekten. Hypothese of realiteit?

Zijn deze resultaten uitsluitend te danken aan een regelmatige en rigoureuze manier van leven? Of kunnen we aannemen dat een bewuste en regelmatige beoefening van yoga een reële impact heeft op chronische ziekten? Heeft een dagelijkse beoefening van series houdingen gedurende een bepaalde tijd voor het activeren van de schildklier echt invloed op de regulatie van schildklierhormonen?

Eén ding was zeker: tijdens de training was mijn diabetes de hele dag stabiel. Ik injecteerde bijna geen insuline. Het moeilijkste probleem was mijn herhaalde nachtelijke hypoglykemie. Ik heb hiervoor langzame insuline gebruikt. Na een week verminderde ik geleidelijk de langzame insuline totdat deze daalde van 9 eenheden naar 3 eenheden. Een ander effect was de vermindering van mijn schildkliermedicatie onmiddellijk na mijn verblijf.

Een verlangen om de routine van het dagelijks leven te doorbreken

Laten we kort terugkeren naar de wens en motivatie om een avontuur te beleven dat me tegelijkertijd aantrok en doodsbang maakte. Oorspronkelijk had ik een enorm verlangen om de routine te doorbreken: het doorbreken van de veelheid aan bewuste en onbewuste handelingen die deel uitmaakten van het dagelijks leven en tegelijkertijd botsten. Iets meer dan een jaar geleden kreeg ik de diagnose diabetische retinopathie. Dit werd gevolgd door een lange reeks laserbehandelingen om de progressie van de ziekte te vertragen. Sessie na sessie kreeg ik te maken met de angst voor een afnemend perifeer veld. De oogarts maakte me duidelijk dat de enige effectieve behandeling voor complicaties zou zijn om mijn hemoglobine in evenwicht te brengen onder de 7 markeringen. Zo’n simpele en voor de hand liggende oplossing was helemaal niet haalbaar gezien het jojo-karakter van mijn diabetes op dat moment.

Ten slotte was het de angst voor complicaties en het zoeken naar dit onmogelijke evenwicht van mijn diabetes dat mijn verlangen om te breken met het dagelijks leven dringend werd. Ik moest breken met het dagelijkse leven en een verandering aanbrengen.

Dit dringende verlangen veranderde toen in de bereidheid. Bereidheid om tijd voor mezelf te nemen ondersteund door een discipline (yoga) die mij al veel voldoening heeft geschonken. Na inschrijving bij de ashram in Sinderen, naderde de eerste dag van dit nieuwe avontuur snel.

Ondertussen balanceerde ik tussen euforie, omdat ik op het punt stond een droom en angst te verwezenlijken omdat ik niet wist hoe ik mijn diabetes zou behandelen in dit andere levensritme, dat mij onbekend was. Ik zou mijn huis verlaten voor een periode van 1 maand en mijn diabetes, zelfs als ik niet was ingeschreven voor het programma, zou me vergezellen. Ik moest plannen wat ik moest doen en wat ik mee moest nemen (insuline, medicatie …) tijdens deze maand van teruggetrokken leven in de ashram. Destijds wist ik niet dat leven in een ashram een beetje lijkt op leven in een bubbel, buiten de samenleving, afgesloten van de buitenwereld. Het lichaam vindt balans in dit nieuwe leven en zodra de behoefte aan insuline is aangepast, blijkt er geen echte kloof te overbruggen.

Lees: Kan yoga helpen bij het genezen van diabetes?

Leven volgens het tempo van de leer

Eindelijk was het zover en ik arriveerde bij de ashram, klaar om me in te schrijven voor het programma. Het duurde niet lang voordat ik begreep dat de sleutelwoorden van een ashram discipline en regelmaat zijn. In het begin was het moeilijk om mijn injecties te beheren in combinatie met de vereiste fysieke en psychologische niveaus.

Elke dag wordt de ashram georganiseerd in het tempo van de leer. Elke ochtend (behalve zondag) gaat mijn wekker om 05.35 uur. Ik heb 20 minuten om me op te frissen en beschikbaar te zijn voor de meditatie om 6 uur. Om 7 uur ontbijten we in stilte, gevolgd door drie uur les over onderwijstechnieken. Lunch in stilte is om 11.30 uur. Daarna volgen we in de vroege namiddag twee uur theorie, gevolgd door twee en een half uur yoga. Om 17.30 uur: diner! We hebben honger. ‘S Avonds hebben we tijd om te studeren of een activiteit te doen zoals wandelen in stilte of zingen. Of we volgen onderwijs over de levensfilosofie. De dagen gaan voorbij en zien er hetzelfde uit, alleen onderbroken door de volgorde van de lessen.

Aanpassen aan het ritme; mijn diabetes in volledige mutatie

Maar al snel voelde ik een vreemde discrepantie tussen het leven in een gemeenschap en het gevoel alleen te zijn met mezelf. Daarom was het, gerelateerd aan het groepsleven in vrij kleine ruimtes en opeenvolgende trainingsfasen, moeilijk om te communiceren in een taal die ik niet beheerste en om me aan te passen aan het ritme van het programma, met mijn diabetes in volledige mutatie. Ik voelde me alleen met mijn problemen. Hoewel we allemaal een gemeenschappelijk doel en programma hadden, werd iedereen soms geconfronteerd met zijn eigen zwakheden. We hebben elkaar gesteund. Dankzij de motivatie en de steun van mijn man en de andere deelnemers kon ik tot slot dapper doorgaan met deze onverwachte ervaring.

Ik voltooide mijn 200 uur training om yogaleraar te worden. Uiteindelijk, zelfs als de ervaring een echte fysieke en psychologische test was, ben ik erg blij dat ik het heb kunnen beleven, omdat het op vele vlakken zo gunstig is geweest voor mijn gezondheid.